تأثیر انواع موسیقی محرک، آرام بخش و دلخواه بر عملکرد بیشینه و زیربیشینه پسران غیرورزشکار

هدف: موسیقی یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار بر عملکرد ورزشی می باشد. در سال های گذشته تحقیقات زیادی به بررسی تأثیرات موسیقی بر شاخص های تعیین کننده در ورزش پرداخته اند. با این حال هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر انواع موسیقی بر عملکرد بیشینه و زیربیشینه پسران غیر ورزشکار بود. روش شناسی: در طرح یک گروهی با آزمون های مکرر 12 پسر غیر ورزشکار در این پژوهش شرکت داشتند. افراد طی چهار هفته، با فاصله زمانی یک هفته استراحت، از هفته اول تا چهارم به ترتیب در شرایط مختلف؛ بدون موسیقی، با موسیقی محرک، موسیقی آرام بخش و موسیقی دلخواه، پروتکل بروس را تا سر حد خستگی انجام دادند. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر جهت بررسی تفاوت میانگین های مراحل مختلف پژوهش استفاده گردید. سطح معنی داری (05/0p=) در نظر گرفته شد. نتایج: نتایج نشان داد پخش انواع موسیقی در هنگام انجام عملکرد بیشینه در آزمون بروس بر زمان رسیدن به خستگی، حداکثر اکسیژن مصرفی و میزان درک فشار تأثیر معنی داری ندارد. همچنین بین آثار هر سه نوع موسیقی بر شاخص های اندازه گیری شده نیز تفاوت معنی داری دیده نشد. در عملکرد زیربیشینه در مرحله دوم آزمون بروس کاهش معنی داری در میزان درک فشار در هنگام پخش موسیقی محرک و دلخواه مشاهده شد. بحث و نتیجه-گیری: با توجه به یافته های بدست آمده از این پژوهش و مقایسه آن با نتایج تحقیقات پیشین می توان نتیجه گرفت که با وجود تأثیرات کمک کننده موسیقی در عملکردهای زیر بیشینه، در فعالیت های که به صورت بیشینه انجام می شود، انواع موسیقی تأثیر قابل توجه ای بر شاخص های تمرینی ندارد.